On the way back?

Wilsons Promontory is het meest zuidelijke stukje van Australië. Het was dus nu tijd om zo langzamerhand weer richting het noorden te rijden. Hmm.. voelt een beetje alsof we al op de terugweg zijn! Maar gelukkig wel een terugweg met een nieuwe route vol nieuwe dingen! Plus dat we eerst nog een stukje zuidkust te gaan hadden. Allereerst the 90 mile beach. Een strand van ongeveer ongeveer 150 kilometer lang zonder een enkele onderbreking. Hier zijn we even lekker uitgewaaid waarna we na een bezoek aan "the wetlands" zijn doorgereden naar de plaatsjes Metung en Lakes Entrance. Dit alles valt allemaal onder "the Gippsland lakes district". Het district bestaat uit meerdere meren die worden gescheiden door een dunne rij zandduinen: the 90 mile beach. Na dit bijzondere meren district was het tijd voor ons laatste stop in Victoria: Mallacoota. Een erg leuk plekje! Waarom we het er zo leuk vonden? Geen idee. Misschien kwam het vooral door het mooie weer na een aantal sombere dagen, door de bijzonder mooie omgeving of was het toch door de dikke vette zeehond die ons bij aankomst lag op te wachten op de kade. In ieder geval weer een leuke dag! Het enige wat niet mee zat die dag was dat we het vogelbekdier die nabij onze slaapplaats leefde niet hebben mogen zien! We zijn nog extra vroeg opgestaan maar al hoewel we ze wel hoorden hielden ze zich verder verborgen, helaas!
Ter afsluiting van Victoria hebben we een biertje gedronken bij ons eerste (door Erwin) zelfgemaakte kampvuur. De ochtend erop bereikten we een nieuwe provincie; New South Wales. Het eerste stadje wat we bereikten was Eden. En we hadden geluk! Want hoewel we eerder in Warrnabool de walvissen net gemist hadden, was het walvissenseizoen hier in volle gang! Een leuke verrassing omdat we dachten dat we het seizoen hadden gemist. Niet dus! Volgens de mevrouw van het informatiecentrum was het zelfs 'definitely high season' en 'guaranteed to see whales'. Dus meteen maar een tour geboekt! Eigenlijk meteen uit de haven was hadden we al beet en zagen we in de verte drie walvissen en waarna we direct nog een groepje zagen zwemmen. Wat een dingen! Om de paar minuten komen ze boven om te ademen en zie je een 'blow' waarna je een vin uit het water ziet steken of ze met hun staart op het wateroppervlak ziet klappen. Een mooi gezicht!! Na het eerste groepje voer de kapitein naar het noorden om andere walvissen of dieren te spotten. Helaas hebben we geen walvissen meer gezien. Wel een aantal dolfijnen en bij terugkomst in de haven een zeehond. Je zult denken walvissen, dolfijnen en een zeehond; een geslaagde tour. Toch waren we lichtelijk teleurgesteld omdat we er niet één hadden zien 'jumpen' maar met name omdat de tour maar 2,5 uur duurde i.p.v de beloofde 3 uur én we het laatste uur van de tour bestond uit koffie drinken en 'homemade pastries' eten in de baai. En dat nadat het eerste uur zo veelbelovend was! Eden is onderdeel van de 'Sapphire Coast', waarvan we eigenlijk de meeste stadjes wel even hebben aangedaan. Met name Narooma was erg leuk. Er was hier mooie baai waar veel pelikanen en zeehonden zwommen. Ook had je pijlstaartroggen en de Australian rock; een rots die precies de vorm van Australië had. En je had er -zoals langs de gehele oostkust- walvissen! We hadden echt geluk. Wat we bij de whale watching tour hadden gemist zagen we bij toeval hier een de kust; a jumping whale! Deze ging echt flink te keer en heeft ons heel wat sprongen laten zien! Echt een super mooi gezicht en een mooie afsluiter van de Sapphire Coast!! Het volgende stukje kustlijn was de Shoalhaven Coast. Waar we 10 km door een bos over een unsealed road naar een campingplek zijn gereden. Wat was Erwin blij toen we er waren! Omdat dit een hele mooi plek was (omgeven door strand, kangoeroes en middenin een Nationaal Park), besloten we om hier maar extra van te genieten en een dagje langer te blijven. En hoe vul je dan je tijd dan in; met onder andere een potje monopoly op het strand ;) Onze volgde beach was Pebbly Beach. Het strand welke bekend staat om z'n kangoeroes op het strand! Hoewel ze ook echt op het strand komen, zaten ze bij ons op het gras er net naast. Toch een mooi plaatje! Verder hebben we nog een bezoekje gebracht aan Jervis Bay. Waar ze erg mooie witte stranden hadden :) Onze laatste dag van de Sapphire Coast was op de derde dinsdag van november. Deze dag staat in Australië in het teken van de grootste paardenrace van Australië; de Melbourne Cup. Het is hier erg groot. De dames trekken hun mooiste jurk aan en zetten een hoed op, de mannen staan in rijen voor het wedkantoor en in de staat Victoria is zelfs iedereen een dag vrij. Op alle racecourses in Australië zijn op deze dag paardenraces en aangezien we bij een circuit in de buurt waren én we dit fenomeen in Nederland niet kennen, leek ons het leuk om dit eens mee te maken! Terwijl Elise al lekker lag te slapen heeft Erwin nog kaartjes kunnen regelen! De volgende dag zaten we aan een voor ons gereserveerde tafel, naast het racecircuit inclusief drankje en lunchbuffet. Hahaha dit bleek helemaal niet nodig te zijn. We hadden ook zonder al die luxe naar binnen gekund maar ach, het was wel lekker! Het was leuk om naast alle natuur wat we al gezien hebben nu een beetje cultuur te proeven. Iedereen is op z'n best gekleed, drinkt de hele dag bier en iedereen loopt een paard aan te moedigen (lees schreeuwen) om het geld van zijn of haar weddenschap niet te verliezen. Wij vermoeden dat we de enigen waren die niet hadden gewed (noch geschikte kleding droegen). Jammer genoeg, want Elise had wel de winnaar goed voorspeld wat anders toch 70x onze inleg had kunnen opleveren!